Η γενιά των 700 ευρώ

Ο τίτλος του post είναι το όνομα ενός blog που υπάρχει στην μπλογκόσφαιρα ήδη από τις αρχές του έτους. Πώς βρίσκετε τον τίτλο; Έξυπνο; Εμπνευσμένο; Εγώ προσβλητικό. Επιβεβαιώνει ίσως κυνικά ότι για κάποιους είμαστε απλοί αριθμοί. Δυσβάσταχο μηνιαίο χρέος ή αναλώσιμες παραγωγικές μονάδες. Ίσως βέβαια θα'πρεπε να το πάρουμε απόφαση. Αν ο παπάς στη βάφτιση μας χτυπούσε στο σβερκάκι κι ένα bar code, ίσως να βοηθούσε. Δεν το κάνει όμως. Μας παραμυθιάζουν από μικρά ότι είμαστε άνθρωποι. Όλοι ίσοι μεταξύ μας, ανεξάρτητοι, ιδεαλιστές, πλασμένοι για ν'αγαπούν και ν'αγαπάνε. Δε μας λένε ότι είμαστε πεισματάρικα σαν γαϊδούρια ή προδιαγεγραμμένου μέλλοντος σαν τα ψάρια, όπου το μεγαλύτερο τρώει το μικρό. Δε μας λένε ότι κάποιοι από μας είμαστε κότες ή νυφίτσες. Το μαθαίνουμε όμως εν καιρώ. Όπως μαθαίνουμε ότι η ύπαρξη μας μπορεί να συνοψιστεί απλά σ'ένα νούμερο. Άλλοι μικρά κι άλλοι μεγάλα νούμερα.

Happy birthday

3 πορτοκάλια νέας γενιάς σου εύχονται "Χρόνια Πολλά"!!! :)



ps:Δε σου πάει η καρδιά να τα στύψεις...!

Μήκων η ροιάς, παπαρούνα

ή αλλιώς ένας λόγος για μια εκδρομή στην εξοχή την άνοιξη! :)

photo

x-psilikatzoy

Ξενύχτησα μέχρι να φτάσω στην τελευταία του σελίδα. Τα συναισθήματα μου σταδιακά και παράλληλα με τα κείμενα εναλλάσονταν από χαρά σε λύπη, μετά σε ενθουσιασμό, μετά πάλι σε στεναχώρια...όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή.
Αυτό που κυριάρχησε όμως, ανάμεσα στα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν, ήταν ο θαυμασμός. Όχι μόνο για το συγγραφικό ταλέντο της ψιλικατζούς, μα κυρίως για τη δύναμη ψυχής της Κωνσταντίνας και του συντρόφου της. Μακάρι να παλεύουμε όλοι πάντα με το ίδιο σθένος για τα όνειρά μας! Εύχομαι πολλά χαμόγελα και καλές πωλήσεις! ;)

Ανάσταση

Πώς πέρασαν οι μέρες και πάλι πλησιάζει Πάσχα, ιδέα δεν έχω. Στην εκκλησία δεν πήγα, απ’το κρέας δε νήστεψα, μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα άλλωστε νηστεύω, όμως χαίρομαι τελικά που το Πάσχα πλησιάζει. Θέλω να πιστεύω πολύ στην Ανάσταση. Της παιδείας. Οι χριστιανοί πιστεύουν σε θαύματα εξάλλου. Κι αν έχεις πίστη, μπορείς. Πραγματικά νομίζω πως ή άρρηκτη πίστη σε κάτι μπορεί να επιφέρει αλλαγές. Συν Αθηνά και χείρα κίνει βέβαια. Εμείς εδώ και καιρό κουνάμε χέρια πόδια, αλλά η Αθηνά φαίνεται να μας έχει γραμμένους.

Κρίμα, σκόπευα να κάνω ένα υπερχαρούμενο post για το Πάσχα, που θα πάω στο καταπληκτικό χωριό μου, αλλά δε μου βγαίνει. Θα’ταν σαν μερίδα του τύπου, που ενώ γίνεται καθημερινά ο χαμός για τα θέματα της Παιδείας, εκείνη ασχολείται με το αν στραβοκατάπιε ο σκύλος της εκάστοτε καλλιτέχνιδος. Λειτουργεί και ως υπνωτικό χάπι...συνειδήσεως.

Τέλος πάντων, ελπίζω τουλάχιστον όλα αυτά που συνέβησαν να αποδώσουν καρπούς. Κι αν η κα Γιαννάκου είναι στον κόσμο της, τουλάχιστον με τις πορείες εκπαιδεύσαμε την αστυνομία. Στην τελευταία πορεία, τα Ματ ήταν υποδειγματικά λέει. Μύτη δεν άνοιξε. Βέβαια βοήθησε και το ότι τα φοιτητικά μπλοκ δεν άφησαν σε άσχετους να παρεισφρήσουν. Είχαν τη δυνατότητα, αφού δεν έφαγαν χημικά, ώστε κάποιοι από αυτούς να πανικοβληθούν και η πορεία να διαλυθεί.

Τι τ’αναλύω τώρα, μελαγχολία με πιάνει. Ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί, όχι σαν κι εμένα, μελαγχολούν, προβληματίζονται. Ακόμη κι εκείνοι αναρωτιούνται κρυφά μέσα τους αν αξίζει τον κόπο. Λογικό το βρίσκω. Οδοστρωτήρας η κρατική μηχανή. Δούρειος ίππος συμφερόντων κι εσύ μυρμήγκι που κινδυνεύει να το πατήσουν. Εκτός αν μπεις μέσα. Κάθε τόσο οι από μέσα ρίχνουν γέφυρες στους απ’έξω, μαθαίνω. Εκλογές το λένε.

Πότε έχουμε ξανά; Θέλω να βιώσω πάλι αυτή την αλλαγή ρόλων στο θέατρο του παραλόγου. Αλαζόνες να παρακαλάνε για μια ψήφο. Βουλευτές να γλείφουν κοσμάκη για μια υπουργική θέση. Η Ελλάδα να γεμίζει με διαφημιστικά φυλλάδια που έχουν τη χαμογελαστή φατσούλα τους πάνω κι όλα αυτά να καταλήγουν εκεί που ανήκουν, στα σκουπίδια, μαζί με τις υποσχέσεις τους.

Η Ανάσταση αργεί πολύ ακόμη παιδιά;


Υγ: Λεζάντα για τη φωτογραφία: Αν δε σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις.
Εναλλακτικά: Πώς χάσαμε τ'αυγά και τα πασχάλια.

7 movies

Ευχαριστώ την evelina και την jojo για την πρόσκληση :)
Συνεχίζω το παιχνίδι με 7 ταινίες που μου έκαναν εντύπωση και μου έρχονται αυτήν τη στιγμή αυθόρμητα στο μυαλό:

1. The game (ευρηματικό)
2.La vita e bella (συγκινητικό)
3.Requiem for a dream (σοκ)
4.Σπιρτόκουτο (greek σοκ)
5.Σώσε με (αληθινή,αστεία)
6.Le diner de cons (πολύ αστεία)
7.As good as it gets (Jack Nicholson-τι άλλο;)


Κάνω πάσα στους snikolas, allitnil, trilian, araxto, dark_maiden, marilina!
Καλή συνέχεια ;)

Φεγγαράκι μου θολό

Απ'τον παιδικό σταθμό, μέχρι και την πρώτη τάξη του δημοτικού, δεν ξέρω τι εμμονή ήταν αυτή των δασκάλων, μας έβαζαν όλα τα παιδάκια με τη σειρά να λέμε ό,τι ποιήμα ξέραμε. Συνέβαινε και σε σας αυτό; Ναι; Τέλος πάντων. Σε μας λοιπόν, η μισή τάξη έλεγε το "φεγγαράκι μου λαμπρό" κι η άλλη μισή, "το γάλα μου το πίνω, καθόλου δεν αφήνω" (γκραν σουξέ). Όλα αυτά βέβαια πριν το καινούριο βιβλίο της Στ' δημοτικού και τις "Αποδείξεις" του Ευαγγελάτου, αντίστοιχα.

Στη σημερινή εποχή δυστυχώς, όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί. Τόσες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις μετά, τα δεδομένα άλλαξαν. Παν αυτά που ξέραμε. Σήμερα ο γονιός αγωνιά κι αναρωτιέται τι ποίημα θα μάθει στο παιδί του. Τι θα του διδάξει, ώστε να πηγαίνει να το λέει κι εκείνο χαρωπό και περήφανο με τη σειρά του, στη δασκάλα του, χωρίς να το κοροϊδεύουν οι συμμαθητές του.

Μη στεναχωριέστε όμως φίλοι μου και μην απογοητεύεσθε. Το c'est moi έχει όπως πάντα τη λύση και ήρθε να σας βγάλει απ'τους προβληματισμούς:

Προτείνουμε λοιπόν, τα 2 προηγούμενα δημοφιλή μας ποιήματα ν' αντικατασταθούν από τα σύγχρονα, έγκυρα και ασφαλή για την κοινωνία μας:

1)Feggaraki mou lampro by Sfakianakis:

Ένα μήνα έχω τώρα να τη δω

ένα μήνα δεν μπορώ να κοιμηθώ

Μου το είπε το φεγγάρι ότι άλλον έχει πάρει

Είναι όμως ψέματα και θα τη βρω ] 2x

Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ

Να πηγαίνω στην αυλή της και να κλέβω το φιλί της ] 2x

Το φιλί της είναι σαν τη ζάχαρη

και κανένας σαν εκείνη δεν μπορεί

να φιλάει να χαϊδεύει ν’ αγαπάει να παιδεύει

και μετά να σου γελάει σαν παιδί ] 2x

kai


2)Pino kai metho by peristeris

Πίνω και μεθώ, ωχ αμάν, μέρα-νύχτα τραγουδώ, ωχ αμάν

Μέρα-νύχτα τραγουδώ

Και το ντέρτι μου, ωχ αμάν, στο μπουζούκι μου ξεχνώ

Και το ντέρτι μου, ωχ αμάν, στο μπουζούκι μου ξεχνώ

Γίνηκα μπεκρής, ωχ αμάν, μπελαλής και μερακλής, ωχ αμάν

Μπελαλής και μερακλής

Γιατί όλο λες, ωχ αμάν, κούκλα μου πως δε με θες ] 2x

Τα ματάκια σου, ωχ αμάν, και τα κορδελάκια σου, ωχ αμάν

Και τα κορδελάκια σου

Με τουμπάρανε, ωχ αμάν, πώς με κογιονάρανε ] 2x

Πώς μου τα ’φερες, ωχ αμάν, και μου την κατάφερες, ωχ αμάν

Και μου την κατάφερες

Πώς μου το ’σκασες, ωχ αμάν, μ’ ένα μάγκα το ’στριψες ] 2x

opa! pou len kai sto ellada!

Απορία

Excusez-moi...έπαιζε κι ο Καρατζαφέρης στο "Βλέπω το θάνατο σου 2" ?? (final destination 2)
Και γιατί δε μου είπε κανείς τίποτα ε??? Τς, τς!!! Τέτοια εργάρα και παρά λίγο να τη χάσω!

See here

Κάμερες ασφαλείας

Έχει καιρό που είδα μια εκπομπή στην τηλεόραση για τις κάμερες ασφαλείας του Λονδίνου. Μου έκανε εντύπωση πως υπάρχουν παντού και οι άνθρωποι που ζουν εκεί, φαίνεται να έχουν εξοικειωθεί με το γεγονός. Σίγουρα ο φόβος για πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα απ'τους εχθρούς της πολιτικής της Μ. Βρετανίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εντατικοποίηση της παρακολούθησης. Όταν ρωτούνται οι κάτοικοι για τις κάμερες, που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη την πόλη και ιδιαίτερα στο κέντρο της, απαντούν ότι δεν ενοχλούνται, αφού έτσι νιώθουν περισσότερο ασφαλείς και στο κάτω κάτω δεν έχουν τίποτα να κρύψουν! Οι στατιστικές βέβαια, δε δείχνουν ότι η εγκληματικότητα μ’ αυτό τον τρόπο έχει μειωθεί. Πιθανόν να έχει μεταφερθεί σε σημεία της πόλης όπου δεν υπάρχουν κάμερες.

Ασχέτως αποτελεσματικότητας όμως, αναλογιζόμουν τι θα γινόταν αν εφαρμοζόταν το σύστημα του Λονδίνου εδώ στην Ελλάδα, όπως παρόμοια εφαρμόζονται και άλλα ξένα συστήματα κατά καιρούς, σε διάφορους τομείς, στη χώρα μας. Φυσικά, υπάρχουν ήδη αρκετές κάμερες στους δρόμους, σε δημόσια κτίρια και πρεσβείες, αλλά τι θα γινόταν αν το φαινόμενο των καμερών εξαπλωνόταν σε όλο το μήκος και πλάτος των πόλεων; Αν π.χ. πήγαινε ο Έλληνας να πετάξει το εισιτήριο του λεωφορείου στο δρόμο, όπως συνηθίζει και μια φωνή από ψηλά τον ξεμπρόστιαζε ανάμεσα στους περαστικούς, πως αυτό το πράγμα που κάνει εκείνη τη στιγμή, «ναι, αυτός με το μπλε σακάκι» απαγορεύεται από το νόμο και θα υποστεί το ανάλογο πρόστιμο; Άραγε θα έπαιρνε το σκουπιδάκι του από κάτω, για να το πετάξει στον κάδο, όπως θα έπρεπε, ή θα αγνοούσε την προειδοποίηση, ευχόμενος στον υπεύθυνο για τον έλεγχο μέσω της συγκεκριμένης κάμερας ν’ αναπαραχθεί;

Η απάντηση μάλλον ποικίλλει, όπως ποικίλλει και ο χαρακτήρας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλοι θα ανέχονταν το φαινόμενο της παρακολούθησης κι άλλοι δε θα ένιωθαν άνετα με 2 μάτια καρφωμένα επάνω τους κάθε στιγμή. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Το σίγουρο πάντως, κατά τη γνώμη μου, είναι πως ούτε τους μεν, ούτε τους δε, θα άφηνε το σύστημα big brother ανεπηρέαστους. Δε θεωρώ πως μπορεί κάποιος να είναι απολύτως χαλαρός, όταν ξέρει ότι παρατηρούν κάθε του κίνηση και όπως είπε κι ένας Άγγλος στο ρεπορτάζ της εκπομπής που παρακολούθησα: «Μη γελιόμαστε, όλοι έχουν κάτι να κρύψουν». Τα συμπεράσματα δικά σας!

Ps: Μια περίοδο που δούλευα για λίγο στην Αθήνα, περνούσα κάθε μέρα πεζή μπροστά από ένα υπουργείο με κάμερες ασφαλείας για να πάω στη δουλειά. Όταν διένυα λοιπόν εκείνη την απόσταση ανάμεσα στις 2 κάμερες του υπουργείου, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο δυνατά. Πρόσεχα να περπατάω σε ευθεία γραμμή, μην τυχόν σκοντάψω, ίσιωνα το μπλουζάκι μου ή τη φούστα μου κι άλλα τέτοια χαζά. Καιρό μετά έμαθα, πως οι συγκεκριμένες κάμερες του Υπουργείου ήταν χαλασμένες… Τζάμπα το αθώο ύφος που προσπαθούσα να περάσω! :-P