Καζούλλης*

Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
Και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές
Πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
Και φορέματα από πόλεις μαγικές
Στα παλιά βιβλία του πατέρα
Της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές
Για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα
Και στις θάλασσες τις γκρίζες απ' το χθες
Μα ότι και αν αρχίσω, όποια πόρτα και αν χτυπήσω
Τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό
Κάτι να γυαλίζει θέλεις πάντα και ας θυμίζει
Ότι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό
Σαν του φτωχού Σαρλό τη μπαλαρίνα
Που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό
Μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα
Δεν αγγίζει της δικιάς μου τον παλμό
Ώσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης
Μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί
Παίρνει ο μορφονιός τη μπαλαρίνα
Κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή