Συμφιλίωση

Ένας ναυαγός σε μια απέραντη θάλασσα επιπλέει τραγουδώντας, μονολογεί, σκέφτεται δυνατά. Παλέυει με τα κύματα, καταδύεται κι αναδύεται, χαλαρώνει ανάσκελα ακίνητος. Κολυμπάει, δεν ξέρει το στίγμα του. Είναι στο κέντρο ενός υδάτινου κύκλου. Πουθενά η στεριά. Μόνο η θάλασσα, η θάλασσα, η θάλασσα. Τη μέρα κοιτάζει τον ουρανό που αλλάζει χρώματα, τα σύννεφα , τον ήλιο. Τη νύχτα χωρίς χρώματα, ο ουράνιος θόλος με τ'αστέρια του σαν μαύρο πανί με τρύπες, κι αυτός στο νερό επιπλέει, δεν κοιμάται ποτέ για να μην πνιγεί.
Που το ξέρει ότι θα πνιγεί, αναρωτιέται γιατί φοβόμαστε το θάνατο όταν έχουμε κάνει τόσες πρόβες με τον ύπνο μας, σκέφτεται. Τι είναι αυτό που τον κρατάει, από που κι ως που αντέχει τόσο πολύ; Γιατί τέτοια δοκιμασία;
Ρωτάει συνεχώς πράγματα για τον εαυτό του, αλλά δεν έχει απαντήσεις. Αν δεν καταλάβαινε τον εαυτό του, θα ήταν καλύτερα; Αυτός και η θάλασσα μόνο!
Αλλά να που ξημερώνει πάλι. Ο χρόνος που περνάει, η νύχτα με τη μέρα. Ο χρόνος μετριέται μόνο με την αγωνία. Ας έρθει ο Θεός μόνο για λίγη παρέα. Ας έρθει ο Θεός και δε θα τον ρωτήσει τίποτα.
Για μια στιγμή τον παίρνει ο ύπνος ξυπνάει αμέσως για να μην πνιγεί, κολυμπάει. Τον παίρνει ο ύπνος πάλι, είναι εξαντλημένος από την προσπάθεια. Μάταια αντιτέκεται, μόλις το καταλαβαίνει πως έρχεται το τέλος του, ξυπνά ξανά και κλαίει. Κλάιει και νιώθει ανακούφιση. Παίρνει δύναμη και κολυμπά. Προς τα που, δε γνωρίζει. Γελά πικρά μετά που σκέφτεται πως μπορεί να κάνει κύκλους χωρίς να το ξέρει. Το παίρνει απόφαση πως έτσι θα πάει από δω και πέρα όσο πάει. Δε θα παραδώσει όμως, όσο αντέξει θα κολυμπήσει. Του δόθηκε αυτή η δοκιμασία και θα την υποστεί. Ησυχάζει και κλείνει τα μάτια. Ας κοιμηθεί λίγο, μόνο για λίγο ,αποφασίζει. Τώρα φεύγει και ο φόβος. Θεέ μου αφήνω σε σένα το πνεύμα μου.
Μα τι κάθομαι και στεναχωριέμαι λέει, είμαστε από νερό φτιαγμένοι, πως το ξέχασα!
Εβδομήντα με τριάντα είναι η αναλογία. Μέσα μου κολυμπάω τόσο καιρό. Μέσα μου κόντεψα να πνιγώ. Εγώ είμαι η θάλασσα, εγώ κι ο ναυαγός!


(Θοδωρής Αθερίδης-Ταχυδρόμος)