Αγίου Δημητρίου

Γιορτάζει η πόλη μου σήμερα!
Γι'αυτό κι εγώ θα την επισκεφθώ. Έχω σε τόσους Δημήτρηδες και Δήμητρες να ευχηθώ! Δεν είναι μύθος πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Θεσσαλονικέων ονομάζεται έτσι. Απ'το σχολείο θυμάμαι, είχαμε στην τάξη 3 Δημήτρηδες και 2 Δήμητρες. Τα κεράσματα έπεφταν σύννεφο τις επόμενες μέρες της 26ης και οι δασκάλες πάντα παραπονιόντουσαν ότι θα χαλάσουν τη δίαιτα. Τη χαλασμένη :P
Τι αθώα χρόνια τότε! Πάντα έχω στο νου κάποια στιγμή να γυρίσω στο σχολείο να χαιρετίσω τους δασκάλους μου ή τους καθηγητές μου . Να δω τι κάνουν, πως άλλαξαν, αν άλλαξαν, να τους ευχαριστήσω. Όμως κάθε φορά κάτι με συγκρατεί. Θα είναι οι δάσκαλοι μου εκεί; Μπορεί να έχουν φύγει, να έχουν πάρει μετάθεση ή συνταξιοδοτηθεί. Κι αν είναι, θα είναι όλοι καλά, ζωηροί όπως τους θυμάμαι, θα με θυμούνται; Με φοβίζει η ιδέα της ταραχής, δικής τους ή δικής μου, μην τυχόν συμβεί κάτι, διαψεύσω τις προσδοκίες τους ή τους απομυθοποίησω, μην τυχόν δημιουργήσω ταραχή στην ήσυχη λιμνούλα των παιδικών μου αναμνήσεων. Τ'άσχημα έχουν κατακαθίσει ούτως ή άλλως στον βυθό της.
Οπότε απολαμβάνω προς το παρόν τη γλυκιά μελαγχολία της νοσταλγίας. Μ'αρέσουν τα παραμύθια τελικά.Τα παραμύθια και οι γιορτές!
Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη!