Στο'πα και στο ξαναλέω...

"Ωχ, πάλι δεν έχω φάκελλο και γραμματόσημα!" μονολογούσα κάθε φορά που ήθελα να στείλω γράμμα, πράγμα που μόνο σπάνια δε συνέβαινε. "Θ'αναγκαστώ πάλι να αγοράζω από το ψιλικατζίδικο με τη στρουμπουλή κυρία απέναντι σπό το ταχυδρομείο, που ως ψυχαναγκαστική ζυγίζει με ακρίβεια γραμμαρίου ακόμη και τη μία σελίδα που θέλω να στείλω!" γκρίνιαζα κάθε φορά. Στην πραγματικότητα, περισσότερο με ενοχλούσαν οι ρυθμοί χελώνας που είχε υιοθετήσει...πραγματικό βασανιστήριο σε περίπτωση που βιαζόμουν! Είχα πειστεί, ότι η κυρία αυτή, απολαμβάνει πλήρως τη συγκεκριμένη ιεροτελεστία, να διαλέξει τον κατάλληλο φάκελο, να τον ζυγίσει μαζί με το γράμμα, να ελέγξει τις χρεώσεις των γραμματοσήμων, να κολλήσει με κόλλα τον φάκελο για να κλείσει, να γράψω τα στοιχεία αποστολέα και παραλήπτη και τέλος να την πληρώσω και να μου δώσει αργόσυρτα τα δυσεύρετα ρέστα μου! Με λίγα λόγια, ένας μικρός μαραθώνιος!

Αυτό είχα στο μυαλό μου και σήμερα λοιπόν, που πήγα, ως συνήθως βιαστική να εφοδιαστώ τα κατάλληλα για την αλληλογραφία μου. Την ώρα όμως που έγραφα τα στοιχεία του αποστολέα και του παραλήπτη πάνω στο φάκελο, μια νεαρή τσιγγάνα, μ'ένα μωρό στην αγκαλιά μπήκαν στο μαγαζί και μου τράβηξαν την προσοχή. Η κοπέλα έδειξε να αισθάνεται αμήχανα από την παρουσία μου, οπότε παραμέρισα προς το βάθος του μαγαζιού. Αφού η κοπέλα είδε πως δε θα έφευγα άμεσα, αναγκάστηκε να ζητήσει αυτό που ήθελε από την ψιλικατζού, δηλαδή να συμπληρώσει για εκείνη μια επιταγή με λίγα χρήματα για τον άντρα της, που κρατούνταν σε φυλακές ανηλίκων. Η ψιλικατζού πρόθυμα την εξυπηρέτησε και άρχισε να γράφει τα απαραίτητα πάνω στην επιταγή, χωρίς ούτε ένα σχόλιο. Έπειτα η νεαρή κοπέλα ευχαρίστησε κι έφυγε, ενώ εγώ πλησίασα στον πάγκο για να πληρώσω. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα με την ψιλικατζού για το γεγονός, απλά τη χαιρέτησα και βγήκα από το μαγαζί, σκεπτόμενη, πως την επόμενη φορά που θα με πιάσει η γκρίνια και τα μικροαστικά, να κουνήσω ελαφρώς το κεφάλι μου μπας και επανέλθει το μυαλό στη θέση του...