Λάβετε θέσεις...έτοιμοι;

Ψάχνει επίμονα τ'όνομά της ανάμεσα σ' άλλα πολλά, σ'ένα σχεδόν διάφανο,τεράστιο, τοιχοκολλημένο, μισοβρεγμένο χαρτί. Τη σμπρώχνουν. "Ωχού! Ύπτιο, ύπτιο...1,2,3,4...να'μαι! Σειρά δεύτερη, διαδρομή 4. Γιούπι!" Η αγαπημένη της διαδρομή. Όλα τα μάτια στραμμένα σε κείνη, εκεί δεν τρώει νερό -βλέπε κύμα διπλανών διαδρομών- κι έχει και τη μέγιστη ορατότητα.
Αφήνει αυτή τη σκέψη προς το παρόν και αυτοσυγκεντρώνεται.
Κατεβάζει την τσάντα της απ'τις κερκίδες, στο χώρο αναμονής. Συνηθίζει τη μυρωδιά του χλωρίου, τεντώνει το σώμα, χαλαρώνει τους μύες, ρυθμίζει την αναπνοή, κλείνει τα μάτια και σκέφτεται τον αγώνα.
Αρχικά ορίζει το περιβάλλον, ακούει τους ήχους, νιώθει τον παλμό και μετέπειτα όλες οι λεπτομέρειες προστίθενται σταδιακά στο μυαλό: επαφές με το νερό, χρόνος που κυλά, πόσες χεριές, χτύπημα με τα πόδια, πόσες αναπνοές, τεχνική, ώθηση στις στροφές, βοή του κόσμου, σφυρίγματα που δίνουν ρυθμό, φωνές προπονητή που θυμίζουν το σκοπό, λαχάνιασμα και ναι, με τις τελευταίες τις δυνάμεις, να σμπαραλιάζει το ταμπλό, σαν να 'ναι ο τελευταίος της αγώνας...τερματισμός!
Κάπως έτσι συμπληρώνεται η εικόνα. Virtual reality.
Βαθιά αναπνοή. Επαναφέρει το σφυγμό. Ηρεμεί. Μα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Ξέρει τι την περιμένει, το έζησε μόλις, πριν λίγο, μέσα της.
Έχει έρθει πλέον η σειρά της, η στιγμή που περίμενε τόσο και τόσο καιρό. Ακούει το όνομα της ν'αναγγέλεται απ'τα μεγάφωνα. Παρατηρεί χαμογελαστά πρόσωπα στις κερκίδες και παίρνει ικανοποίηση. Κατευθύνεται προς την πισίνα και τη διαδρομή Νο4. Κάθεται για λίγο στην αντίστοιχη καρέκλα, ατενίζοντας και συνωμοτώντας με τον υγρό σύμμαχό της. Βγάζει τα ρούχα μένοντας μ'ένα μικρό τσίμπημα μονάχα στο στομάχι και μεγάλη ανυπομονησία. Ψυχραιμία και γερά νεύρα χρειάζεται. Δεν πρέπει να κάνει λάθη. Φτιάχνει το μαγιώ της, ισιώνει το σκουφάκι της, δένοντας παράλληλα, αρκετά σφιχτά, τα σκούρα γυαλάκια στο σοβαρό της πρόσωπο. Ο αφέτης κάνει κίνηση για να μπουν στο νερό. Βρέχει τα χέρια της γι' αρχή, μ'αυτά το σώμα της κι ύστερα με μια βουτά στην πισίνα και...βύθιση. Ανατριχιάζει ελαφρά. "Χμ, δροσερό, τέλεια" Πεταρίζει για λίγο κάτω απ'την επιφάνεια για να νιώσει τις επαφές και ανεβαίνει με φόρα επάνω για να γατζωθεί απ'το βατήρα. Ελέγχει την απόσταση ανάμεσα στα χέρια της, στα πόδια, το ύψος των πελμάτων πάνω στα πλακάκια του τοίχου και εισπνέει.
Για ένα δευτερόλεπτο λειτουργεί μόνο η ακοή.

-Λάβετε θέσεις...έτοιμοι;.....Beep!!!

Και ξαφνικά όλες οι αισθήσεις μαζί!
Πετάγεται σαν ελατήριο από τον τοίχο, σχηματίζοντας τόξο και βυθίζεται πάλι σαν δελφίνι στο νερό, λίγο πιο κάτω απ'την επιφάνεια. Κινείται τώρα γρήγορα, με δύναμη, ρυθμό, νεύρο, ψυχή, χωρίς σκέψη, με το αίσθημα του ανταγωνισμού να την κυριεύει, νιώθωντας τις ανάσες των διπλανών, με το ένστικτο για οδηγό - η λογική οδός, της έχει γίνει συνείδηση απ'τις χιλιάδες προπονήσεις άλλωστε- και το ταξίδι ξεκινά...για να εκπληρώσει το σκοπό, το προδιεγεγραμμένο της όνειρο!
Θα τα καταφέρει;