Κλειστά Πανεπιστήμια...

Σ’ έναν κόσμο που τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, έναν κόσμο υπερπληροφόρησης και παραπληροφόρησης, τα ελληνικά πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά. Η εικόνα των άδειων αμφιθεάτρων είναι κάτι παραπάνω από θλιβερή. Οι φοιτητές υποτιμούνται. Αξίζει τον κόπο; Ποιος θα το πει; Ποιος έχει καθίσει αλήθεια να σκεφτεί, πώς μπορεί να βελτιωθεί η παιδεία των Ελλήνων; Ποιος ενδιαφέρεται και μιλά ανιδιοτελώς; Ποιος μπορεί να διατυπώσει μια δική του, πρωτότυπη ιδέα;

Παντού ακούμε φερέφωνα κομμάτων και ηλεκτρονικών δημοσιογράφων. Αναρωτιέμαι αν είναι οι κατάλληλες πηγές αυτές, όταν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στην τηλεόραση ενδιαφέρονται για τα νούμερα της AGB, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κι οι περισσότεροι πολιτικοί ξεχνούν τα οράματά τους, απ’ τη στιγμή κιόλας που κάθονται στην υπουργική καρέκλα.

Δυστυχώς, οι μεταρρυθμίσεις κατ’ εμέ, περιορίζονται συνήθως στο να ικανοποιήσουν την ανάγκη ενός πλασματικού κυβερνητικού έργου, ρουσφετιών και μίζας, έχοντας, κατά το δυνατόν, παράλληλα, μικρό πολιτικό κόστος. Αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα, πρόσκαιρες, προβληματικές και δαπανηρές λύσεις. Ο λαός τελικά εγκλωβίζεται και φτάνει πάντα έσχατος και θύμα.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, ακούμε κόσμο συνεχώς να παραπονιέται, πως φορολογείται για την παιδεία, οπότε και απαιτεί τα πανεπιστήμια να είναι ανοιχτά. Ναι, σωστά, να είναι ανοιχτά. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες όμως;

Ανοιχτά πανεπιστήμια καταρχάς, σημαίνει, πως η πλειονότητα των φοιτητών θα σταματήσει τις διακοπές της και την στάση αδιαφορίας της και θα κατέβει στις συνελεύσεις να ψηφίσει κατά της κατάληψης.
Ανοιχτά πανεπιστήμια σημαίνει αποδοχή της αναθεώρησης του άρθρου 16.
Αναθεώρηση σημαίνει, πως στο Σύνταγμα, η λεξούλα «δημόσια», μπροστά απ’ το «παιδεία», θα εξαφανιστεί κι ότι θ’ ανοίξουν καταπληκτικά ιδιωτικά πανεπιστήμια ή θ’ αναγνωριστούν τα ήδη υπάρχοντα κολλέγια (π.χ. αμερικανικών, βρετανικών συμφερόντων κλπ).

Δεν κοροϊδεύω λέγοντας «καταπληκτικά». Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια πιθανόν να είναι πολύ καλύτερα από τα υποχρηματοδοτούμενα δημόσια, ειδικά αν απορροφήσουν τα καλύτερα στελέχη του δημοσίου, πράγμα πολύ πιθανό, αν τα τελευταία δελεαστούν με καλύτερες αμοιβές.

Οπότε, με το φτωχό μου μυαλουδάκι, συμπεραίνω, πως ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να φορολογείται για την παιδεία, αλλά λόγω του υποβαθμισμένου δημόσιου τομέα, θα στέλνει τα παιδιά του, απ’ το υστέρημα του ίσως, σε ιδιωτικά σχολεία και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τότε, ίσως αναρωτηθεί ξανά, ότι τζάμπα φορολογείται για τη δημόσια παιδεία, διότι έργο εκεί δεν παράγεται κι αναγκάζεται έτσι, ν’ απευθύνεται στον ιδιωτικό τομέα. Ήδη τα ποσά που δίνονται στα φροντιστήρια και γενικότερα την παραπαιδεία, είναι γνωστό, πως είναι πολύ υψηλά.

Δε θα ‘πρεπε λοιπόν ν’ αναρωτηθούμε, πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση; Πώς θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε την δημόσια εκπαίδευση εξ’ολοκλήρου, απ’ την πρώτη κιόλας βαθμίδας της; Από τη βάση της παιδείας και της μόρφωσής μας; Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η λύση; Δε γνωρίζω. Νομίζω όμως, πως είναι σαν να επισκευάζουμε τη στέγη σ’ ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Από την άλλη βέβαια, ακούμε πολλούς γονιούς φοιτητών στο εξωτερικό να επαίρονται για τα ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να περηφανεύονται για τις εκεί συνθήκες.

Οι γονείς, σ’ αυτήν τη περίπτωση, πληρώνουν δίδακτρα για τις σπουδές των παιδιών τους, επιπλέον χρήματα για τα συγγράμματα και τη διαμονή τους και οι φοιτητές παρ’όλα αυτά, αν κριθούν ανεπαρκείς, αποπέμπονται. Πειθαρχημένο και αποτελεσματικό σύστημα. Αναρωτιέμαι όμως, πόσοι από αυτούς τους γονείς θα έστελναν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, αν εκείνα επιτυγχάνανε να εισαχθούν σ’ ένα καλό ελληνικό δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, σε σχολή της επιλογής τους. Έχω την εντύπωση πως η απάντηση είναι, ελάχιστοι.

Ας επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό μας ερώτημα… Τα πανεπιστήμια είναι κλειστά. Αξίζει τον κόπο; Ποιος θα το πει; Ποιος έχει καθίσει αλήθεια να σκεφτεί, πώς μπορεί να βελτιωθεί η παιδεία των Ελλήνων; Ποιος ενδιαφέρεται και μιλά ανιδιοτελώς; Ποιος μπορεί να διατυπώσει μια δική του, πρωτότυπη ιδέα;

Σκέφτομαι, συνδιαλέγομαι, αμφισβητώ. Δεν κρύβω, πως οι σύμμαχοι με προβληματίζουν ίσως και περισσότερο, απ’ τους εχθρούς του φοιτητικού αγώνα…

Υγ: Ειρωνικό. 14 Φλεβάρη κι οι νέοι να φλερτάρουν πιο έντονα από ποτέ, με το ρόλο του άνεργου πτυχιούχου…