Αρτύσιμο

Με αφορμή την παρατήρηση που μου έγινε σε μία συζήτηση, όταν αναφώνησα «Δόξα τω Θεώ», ότι ανέφερα το όνομά Του επί ματαίω, θα’θελα να εκφράσω το παράπονό μου, που δε διατήρησα κι εγώ την αγνότητα της παιδικής ψυχής.

Όλα ήταν τόσο ξεκάθαρα τότε. Προσευχή πριν τον ύπνο, 3 φορές σταυρό στο αντίκρισμα εκκλησίας, μα πάνω απ’όλα μια σίγουρη αίσθηση ότι κάποιος μας παρακολουθεί και μας προσέχει εκεί πάνω. Τόσο σίγουρη, όσο η έλευση του πορφυρού γενειοφόρου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και της νεράιδας των δοντιών, άπαξ οι νεογιλοί μας προσέκρουαν στα κεραμίδια.

Γιατί όμως να μην πιστεύω πια; Ίσως γιατί δε με συνέφερε να με ελέγχει κάποιος πανταχού παρών. Ίσως γιατί είχα την ψευδαίσθηση ότι η πλήρης ανάληψη της ευθύνης των πράξεων μας, θα μας καθιστούσε πιο υπεύθυνους.

Όπως και να’χει… το πιθανότερο είναι στην ενδεχόμενη κατραπακιά ή στο ενδεχόμενο θαύμα να τον εφεύρω… και τότε σίγουρα, θα τον έχω Θεό μου.