Περιμένοντας στην ουρά… για λαγάνα!

Ξεκινάω πρωινή πρωινή, χαρωπή και ξενυχτισμένη, για λαχταριστή λαγάνα! Έχω ανακαλύψει έναν καταπληκτικό ξυλόφουρνο στην άλλη άκρη της πόλης, οπότε ξεκινώ απ’ τις 8.00 π.μ.! Ναι, το έχω βάλει σκοπό. Φέτος θα προλάβω ν’ αγοράσω! Στο διάβα μου χαιρετάω τις καθαρίστριες του Δήμου και τα περιστέρια της πλατείας με παίρνουν ξυστά στο κεφάλι. Πλησιάζω. Ο στόχος είναι κοντά. Ταχυπαλμία. Απ’ την αγωνία ή απ’ την αυπνία είναι;

… επ; τι γίνεται εδώ; Κάτι φοβερό πρέπει να’ χει συμβεί! Τόσος κόσμος μαζεμένος! Πλησιάζω περισσότερο, υπερνικάω τον αστιγματισμό μου και….ω θεέ μου! Όλος αυτός ο κόσμος περιμένει για λαγάνα! Ώστε γι’ αυτό δεν έβρισκα ψίχουλο τις προηγούμενες χρονιές! «Καλά ρε, άλλη δουλειά δεν έχετε να κάνετε πρωί, πρωί!» λέω από μέσα μου και στήνομαι στην ουρά.

Στην ουρά του ενός οικοδομικού τετραγώνου…

Κύριος με δερμάτινο: Τι ρεζιλίκια είναι αυτά;

Ξανθιά κυρία: Λες και περιμένουμε στην ουρά με το κουπόνι!

Παππούλης: Πω πω, αυτός εκεί κοίτα πόσες παίρνει!

Γκριζομάλλα κυρία: Βουλγαρία, Βουλγαρία, τι περιμένεις!

Κύριος με δερμάτινο, παρατηρώντας παιδικό μπιλιάρδο σε διπλανή βιτρίνα με παιχνίδια: 4.500 ευρώ;;;!!!

Ξανθιά κυρία: Αχ όλα πια τα’ χουν κάνει απλησίαστα!

Πετάγομαι εγώ: 45 λέει.

Κύριος με δερμάτινο: Τι λες, αφού έχει μηδενικά. Το βλέπω, έχει μηδενικά.

Εγώ: Έχει κόμμα πριν τα μηδενικά.

Κύριος με δερμάτινο: Για να δω! (Στιφογυρίζει μέχρι να δει την τιμή του παιχνιδιού απ’όλες τις οπτικές γωνίες.) Τώρα που το λες, κάτι πρέπει να’χει πριν τα μηδενικά!

Παππούλης: Θα σβήστηκε το κόμμα απ’τον ήλιο.

2 κυρίες 5 βήματα πιο κάτω…

Στρουμπουλή κυρία: Χαλβά πήρες;

Πιο στρουμπουλή κυρία: Απ’όλα τα είδη! Με φυστίκι, με αμύγδαλο, με κακάο, με μέλι…!

(Στρουμπουλή κυρία, αποσβολωμένη.)

Ξαφνικά, γιουχαίσματα. Τι έγινε ρε παιδιά; Έχασα κάτι; Με πήρε ο ύπνος στην ουρά;

Κύριος με δερμάτινο: Ο λαός λέει, σαν είσαι παπάς, με την αράδα σου θα πας, αλλά αυτός απ’ ότι φαίνεται…

Ξανθιά κυρία: Τελευταίος ήρθε, πρώτος έφυγε!

Παππούλης: Θα έχει να ψάλλει στην εκκλησία.

Γκριζομάλλα κυρία: Τι να ψάλλει, εγώ συνταξιούχο τον κόβω!

Α, μας έκλεψε τη σειρά ο παπάς, σκέφτομαι. Α ρε παππούλη, περασμένα μεγαλεία. Παλιά θα σου φιλούσαν και το χέρι. Τώρα, ούτε ψίχουλο δε θα σου αφήναν. Θα λέγανε τα ίδια άραγε αν ήσουν ο Ζαγοράκης; Τι τα θες, άλλοι καιροί, άλλα έθιμα!

Πλησιάζοντας στον γκισέ…

Παππούλης: Πόσο έχει η λαγάνα;

Φουρνάρισσα: 2,20.

Γκριζομάλλα κυρία: Φωτιά και λάβρα!

Επόμενη πελάτισσα, εγώ. Πόσες να πάρω; 1; 2; Λέω να πάρω 2. Νομίζω φτάνουν 2. Κοιτάω πίσω μου. Καλά, η ουρά έχει φτάσει 50 μέτρα! 3 θα πάρω. Το πολύ πολύ να περισσέψει και μία. Φτάνω επιτέλους στον γκισέ.

Εγώ: 4 λαγάνες παρακαλώ!

(Το λες και κατοχικό σύνδρομο…!)