Walking down the street

Διασχίζω πόλη μικρή και σε κάθε βήμα κάδρα με πλαισιώνουν, όμορφα όσο χίλιες φωτογραφίες. Αν κουβαλούσα φωτογραφική, ίσως τολμούσα κάποτε ένα κλικ, με το φόβο να με θεωρήσουν τρελή, σε μια κοινωνία όπου οι μισοί σε γνωρίζουν κι οι άλλοι μισοί κάπου σ'έχουν δει. Εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι, σχεδόν έτσι.
Όμως τελικά αποφασίζω, πως ίσως δεν αξίζει τέτοιο ρίσκο. Οι όμορφες εικόνες μου μοιάζουν λίγο με αγριολούλουδα, που ξεφυτρώνουν εκεί που δεν τα περιμένεις κι έχουν αέναη γοητεία, όταν τα φυλακίζεις στο φιλμ του μυαλού. Εκεί ζουν για πάντα αν το θελήσεις.
Το επιχείρημα με τις χίλιες λέξεις που αντιστοιχούν σε μια εικόνα, δε μου αρκεί, μπορεί κάλλιστα η τελευταία, να γίνει πρόκληση, για τον μαγεμένο αφηγητή. Η δικαιολογία πως δε βρίσκουμε λόγια για την περιγραφή, μοιάζει με ψέμα γλυκό, για νου, σε μάλλον, ρηχή περισυλλογή.
Aς περάσω όμως στο προκείμενο: Δε θα'ταν πιο ενδιαφέρον, να δημιουργούμε όμορφες εικόνες απ'το απλά να τις αποτυπώνουμε;
Ιαμβικός 15σύλλαβος τέλος. Μόλις ανακάλυψα μια νέα ευχή. :)