Η Χαλκιδική για μένα…

…είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια, γεμάτα θάλασσα, παγωτά, ποδήλατο, κρυφτό κι ένα ευχάριστο βουητό από παιδικές φωνές

…ο τόπος που μεγάλωνα, ψήλωνα, ωρίμαζα, συγχρωτιζόμενη με παιδιά όλων των ηλικιών απ’ τη γειτονιά του οικισμού

…οι κατασκηνώσεις που πήγαινα με τις φίλες μου και κάναμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι

…τα βράδια με την παρέα, στην παραλία, με κιθάρα ή με «τα καλά μας» σε θερινά club

…οι γεωτρήσεις και τα ευφάνταστα «γλυπτά» που έκανα στην άμμο

…οι πρόχειρες ψαροταβέρνες, εκεί που σκάει το κύμα, με τα πεντανόστιμα θαλασσινά

…οι κρυφές παραλίες που ανακαλύπτουμε, περιπλανώμενοι μέσα από χωράφια, όποτε θέλουμε να έχουμε την ησυχία μας

…οι καυτοί λουκουμάδες των πλανόδιων στη θάλασσα, τη στιγμή που λυσσάς απ’ την πείνα και που σου αφήνουν προσωρινό ενθύμιο ένα αστείο λευκό, πασπαλιστό μουστάκι

…τα σπάνια κοχύλια, που βρίσκω στην αμμουδιά, και κάνω συλλογή ή βραχιολάκια με κλωστή

…ο ανθισμένος κήπος μας στο εξοχικό και ο μπαξές, που με πλημμυρίζουν χρώματα και μυρωδιές

…τ’ αηδόνια που συναγωνίζονται σε άτυπο διαγωνισμό με τα τζιτζίκια και νικούν πάντα

…και τέλος, εκεί που το καλοκαίρι βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι που αγαπώ, πιο ήρεμοι, πιο όμορφοι, πιο χαμογελαστοί, με το χαμόγελο τους να κάνει αντίθεση με το ηλιοκαμένο δέρμα τους.






*Εντάξει, μπορεί η Χαλκιδική να μην είναι τέλεια, αλλά οι παραπάνω λόγοι είναι περίπου αυτοί, που καμιά φορά με κάνουν να ξεχνώ τ’ αρνητικά της! :)