Αναλαμπή, κοντή γιορτή

Πολύ ξαφνικά μου ήρθε η επιθυμία να γράψω ένα ποστ ξανά. Θες να'ναι το νοσταλγικό κλίμα των Χριστουγέννων; Στη Γερμανία είναι ήδη παντού στολισμένα. Λαμπάκια που φωτίζουν και ομορφαίνουν τα μεγάλα βράδια μας. Τι σκεφτόμουν κι ήθελα να γράψω; Την ειρωνία...του να προσπαθείς να ξεφύγεις απ'το πεπρωμένο του χαρακτήρα σου, αντί να συμφιλιωθείς μαζί του. Να παλεύεις κακώς τον εαυτό σου, αντί να'ναι ο καλύτερος φίλος σου. Να τα βάζεις μαζί σου και με όσους σου μοιάζουν, αντί να σε πηγαίνεις μια ωραία βόλτα στην εξοχή. Είθε αυτό λοιπόν να'ναι το δώρο για φέτος, να εντοπίσουμε και να δουλέψουμε τ'αρνητικά μας, αλλά πολύ περισσότερο να τονίσουμε κι εξυψώσουμε τα θετικά μας. Ακριβώς όπως μια γυναίκα ξέρει και καταφέρνει με ένα καθηλωτικό ντεκολτέ. Εβίβα.

Απόρροια

Πόσο κοινωνικός, πόσο δραστήριος, πρέπει να γίνει κανείς για ν'αποφύγει ολωσδιόλου τον εαυτό του;

Το πιο μακρύ ταξίδι μου...εσύ;

...και μου'λεγαν, "ταξίδεψε", ν'ανοίξει το μυαλό σου. Όμως δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς εννοούσαν. Νόμιζα ταξίδι είναι όταν πας κάπου μακριά. Με τα χιλιόμετρα το μετρούσα. Μου πήρε μίλια να καταλάβω ότι ταξιδεύει κανείς μέσα από λέξεις σε σελίδες βιβλίων, διηγήσεις και βλέμματα ανθρώπων, μέσα απ'τη μουσική που παράγει το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδημα των πουλιών, μερικά bytes στο mp3 μου ή η μουρμούρα των περαστικών. Ή τέλος ακόμα ακόμα με τα καραβάνια που σχηματίζουν τα βιαστικά σύννεφα. Μα ταξιδεύει κάποιος πρώτα και κύρια μέσα του και ταξιδεύει μόνο, όταν το πνεύμα του είναι ελεύθερο κι ανοιχτό. Αλλιώς...όσα μίλια κι αν διανύσει κανείς, στέκει πάντα, δυστυχώς, ακλόνητος...ακίνητος.

http://www.youtube.com/watch?v=-ohPO6WRjBc

Τι είναι σημαντικό στη ζωή; Ήλιος, φίλοι, μουσική κι ελευθερία θα 'λεγα εγώ. Να, έτσι μου'ρθε, από ένα τραγούδι που άκουσα μόλις. Αυτός ο κόσμος ο άτιμος, της μουσικής, που μας γεννά τόσες σκέψεις και αισθήματα σε κλάσματα δευτερολέπτου, μακρινός συγγενής για μένα. Αραιά και που σταματώ τη μουσική υδρόγειο με το δάχτυλο και αφήνομαι να ταξιδέψω και να συγκινηθώ ή όχι, σε όποιες νότες μου τύχει, για όσο. Μεθαύριο θα πάω σε μια συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου π.χ., στα εξωτερικά. Θυμάμαι στα εσωτερικά τον είχα πρωτομάθει ψάχνοντας το σάουντρακ μιας συμπαθητικής ελληνικής ταινίας με θέμα τη μαγειρική. Έπειτα, θυμάμαι πολλά τραγούδια να ψιλοτραγουδάμε σε μαζώξεις φοιτητικές, σε παρέες, σε ρεμπετάδικα, συνοδεία ρετσίνας και κρασιού. Μετά, σε πορείες με πανό, σε ατέλειωτες συναυλίες, ακόμη και σε μελαγχολικά απογεύματα στο σπίτι συνοδεία γοητείας και τσαγιού. Και να που τώρα, θα τον ακούσουμε και ως κάτοικοι εξωτερικού, μη χέσω, συνοδεία σκέψεων και πεταλούδων στο στομάχι... ΥΓ:Να θυμηθώ να μάθω ένα μουσικό όργανο στον αιώνα που διανύουμε.

Long time no sea*

Long drinks, long distances, kling klong μες στο κεφάλι μου. Πέρασε καιρός, γνωρίσαμε ανθρώπους, μικρά και μεγάλα πράγματα, αστείες και μελό καταστάσεις, μα καλύτερα αυτό που αποκαλούμε εαυτό. Κι όσο πιο πολλά μαθαίνει κανείς, τόσο συνειδητοποιεί την άγνοιά του συνήθως. Κι είναι ο χρόνος πεπερασμένος και πρέπει να κάνει κανείς επιλογές. Κι είναι το βάρος των αποφάσεων μεγάλο. Ένα απλό παράδειγμα...αν έχεις βρει μια λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν στον κόσμο και διαβάζεις 1 λογοτεχνικό το χρόνο, πιθανά σ'αυτή τη ζωή, δεν προλαβαίνεις. Ούτε τα μισά. Ευτυχώς υπάρχει όμως κι αυτό που λένε "τάξη του χάους". Απόφοιτη εγώ, αριστούχα. Διαγωγή παγκοσμιοτάτη. Δεν ξέρω. Πού θα είμαι, τι θα είμαι, ποιες πεταλούδες θα πετάξουν στο Πεκίνο, ποιες εκρήξεις θα γίνουν μέσα μας. Η ζωή κυλά, ευτυχώς. Με σένα, στο ρόλο που διαλέγεις, δικιά σου σκηνογραφία, σκηνοθεσία...για το σενάριο δεν παίρνω όρκο. Προσωπικά γυρίζω κάτι σκηνές στο Βερολίνο αυτή την περίοδο. Σκοπεύω να βγάζω 2-3 φωτογραφίες αραιά και που και να τις ανεβάζω εδώ. Καλύτερα έτσι. Οι συγγραφικές μου ικανότητες εξατμίστηκαν μια ζεστή νύχτα στην Αθήνα υποθέτω...να δεις, τα βιβλία που δε διάβασα θα φταιν.

Ενηλικίωση και άλλα τινά

Κι έρχεται η ώρα που ωπ, κάτι συμβαίνει και ωριμάζεις μια σταλιά παραπάνω, μεγαλώνεις απότομα. Ούτε γενέθλια, ούτε τίποτα. Μια στιγμή αρκεί για να κουνηθούν όλα λίγο εκεί μέσα στο μυαλουδάκι σου και να δεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και να αναρωτηθείς...που ζούσα τόσο καιρό, σε τι πλάνη; Και βλέπεις τον εαυτό σου απ'έξω, σαν παιδάκι που έπαιζε τυφλόμυγα και παρακαλάς να έμενες για πάντα παιδί, αλλά πλέον λειτουργείς με υπερήχους κι αν πέφτεις σε τοίχους, δεν έχεις δικαιολογία...Τέρμα οι δικαιολογίες πατριώτη.

φωτό

Κυκλοθυμία

Η μισή καλύτερη μέρα της ζωής σου κι η μισή χειρότερη. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Εγώ μπορώ.

Υπάρχουν φορές που τα βρίσκω όλα αστεία κι άλλες όλα θλιβερά.

Όταν μου συμβαίνει το δεύτερο, γελώ συνήθως μόνο με τον εαυτό μου, που τολμάω να γκρινιάζω.

Συμβαίνουν τόσο χειρότερα πράγματα σε άλλους ανθρώπους.

Ο καθένας ζει στον μικρόκοσμό του βέβαια.

Εγώ δεν ξέρω γιατί με στέλνω στο διάστημα.

Εσύ; Γκρινιάζεις;

Άι στο διάστημα.