Wednesday, March 26, 2008

Κλαψ, σνιφ, λυγμ!



Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως παίζω στο παιχνίδι "είσαι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο" και χάνω συνέχεια... Νομίζω πως θα έρθει ξαφνικά η Αλιμπέρτη με το δασκαλίστικο ύφος πάνω απ'το κεφάλι μου και θα με υποχρεώσει να παραδεχτώ on camera την προηγούμενη φράση.
Δεν έχω εντοπίσει από που χάνω τη φαιά ουσία ακριβώς. Θέλω να πιστεύω πως είναι θέμα προσανατολισμού. Θέλει επιδιόρθωση η πυξίδα μου. Μέχρι να γίνει αυτό, θα προσπαθήσω να καθυστερήσω λίγο τη visa για τα ταξίδια του μυαλού μου. Ένας θεός ξέρει που μπορεί να με βγάλουν...

Saturday, March 15, 2008

for the birds


Σε περίπτωση που δεν μπορούσατε να θυμηθείτε που έχετε ξαναδεί αυτά τα πουλάκια του template.

ps1:ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι
ps2:thank u snikola



Tuesday, March 04, 2008

Need vacations?




Δεν μπορώ να διαβάσω άλλο… Γυρνάω τις σελίδες και συγκρατώ μόνο τις μουτζούρες. Κισσούς, μαργαρίτες, φιογκάκια και φτου κι απ’την αρχή.
Δεν είναι ότι «δε θέλω» να απορροφήσω τις πληροφορίες κύριε αναγνώστη, εσύ που διαβάζεις με το φρύδι σηκωμένο, είναι ότι «δεν μπορώ».
Ο ήλιος έξω τσουρουφλίζει, τα ντεσιμπέλ του καρναβαλιού ξεκουφαίνουν κι εγώ πρέπει να ‘μαι εκεί, ταγμένη στο στόχο. Οσία η διαβαστερή.
Πόσες σελίδες ακόμη; Κλεφτές ματιές, μια στην εξεταστέα ύλη στο χαρτί, μια στα περιεχόμενα. Το κεφάλι μου ωσάν μπαλάκι του πινγκ πονγκ.
Τα μάτια τσούζουν, κλείνουν, δεν αντέχω…έχω τη φαεινή ιδέα και τρώω ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας για ενέργεια. Μετά ένα για την υπογλυκαιμία. Μετά ένα για να τα κάνω 3. Μετά άλλο ένα, χωρίς δικαιολογία.
Ξαφνικά για νανοσεκόντ σκέφτομαι και παγώνω:
Ρε, ποιος μου έφαγε τη μισή σοκολάτα;!
Δεν είμαι καλά σας λέω.
Ντριιιν! Τηλέφωνο.
Ούτε οι φίλες μου είναι καλά. Σας τα ‘λεγα. Έχουμε κολλήσει στην ίδια σελίδα. Το συζητάμε κανά μισάωρο, ανάμεσα σε άλλα κι έπειτα επιστρέφουμε στον αγώνα.
Μετά από λίγη ώρα πάλι, θολώνω. Η γραμματροσειρά πάει βάρκα γυαλό, το διάστιχο στο περίπτερο. Πρέπει να βάλω επειγόντως τα γυαλιά μου. Αγγίζω τη ράχη της μύτης. Yeap, γι’άλλη μια φορά, τα φοράω ήδη. Η κατάστασις ήτο απάλευτη, που θα ‘λεγαν και οι ιατροδικαστές της θεωρίας.
Το διαβολάκι συμφωνεί, δε θα κατέβω να δώσω το μάθημα. Όχι, όχι, το αγγελάκι με προτρέπει να προσπαθήσω. Ο εσωτερικός διάλογος συνεχίζεται. «Δε θα το δώσω.» «Θα το δώσω.» «Αξίζει όμως;» «Τι έχω να χάσω;» Μωρέ θα το δώσω.
Θα διαβάσω μέχρι αργά…την επόμενη φορά που δε θα έχω γλαρώσει και πελαγώσει συγχρόνως. Η απόφαση πάρθηκε, ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΝΩΡΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΝΩΡΙΣ, θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς τρα λα λα...

Προσευχούλα: Ας είναι αύριο ο καθηγητής στις καλές του, η επιτήρηση χαλαρή, τα ζώδια ευνοϊκά και το σύμπαν με συνωμοτική διάθεση! Ευχαριστώ! Κι εγώ υπόσχομαι το καλοκαίρι να διαβάσω τα άπαντα από Κοέλο!


photo