Monday, July 06, 2009

Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!

Με διάφορες αφορμές σκεφτόμουν σήμερα πόσο συχνά ασκούμε κριτική στους γύρω μας ή εκείνοι σε μας για τον χαρακτήρα μας, τη συμπεριφορά μας κλπ.

Κι αναρωτιόμουν, από πού πηγάζει αυτή η ανάγκη για παρατηρήσεις; Είναι πραγματικό ενδιαφέρον ή απλά προβολή προσωπικών μας ανασφαλειών;

Εξαρτάται μου λες, εξαρτάται.

Σ'αυτό που κατέληξα πάντως, είναι ότι καλό είναι να δεχόμαστε έναν άνθρωπο όπως είναι ή να μην τον δεχόμαστε καθόλου.(3 φορές τη λέξη "είναι" σε 1 πρόταση, μπράβο Έλσα)

Τα ημίμετρα, τύπου να συμβιβαζόμαστε με ανθρώπους των οποίων τα χαρακτηριστικά μας χτυπούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο και μόνο για να μην είμαστε μόνοι μας, δεν είναι σωστά πράγματα. Άλλωστε ποιος θέλει μια ζωή γεμάτη γκρίνια, συμβιβασμούς και παρατηρήσεις;

Δε σας κάνω αγαπητέ μου; Σας ενοχλεί κάτι πάνω μου; Θέλετε ν'αλλάξω; Πόσο ν'αλλάξω; Μου υπόσχεστε ότι δε θα με βαρεθείτε μετά; Εσείς εντωμεταξύ θα μείνετε ίδιος;

Όχι, όχι, σταθείτε, μου ήρθε ιδέα:


Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού!