Thursday, December 08, 2005

Λάβετε θέσεις...έτοιμοι;


Ψάχνει επίμονα τ'όνομά της ανάμεσα σ' άλλα πολλά, σ'ένα σχεδόν διάφανο,τεράστιο, τοιχοκολλημένο, μισοβρεγμένο χαρτί. Τη σμπρώχνουν. "Ωχού! Ύπτιο, ύπτιο...1,2,3,4...να'μαι! Σειρά δεύτερη, διαδρομή 4. Γιούπι!" Η αγαπημένη της διαδρομή. Όλα τα μάτια στραμμένα σε κείνη, εκεί δεν τρώει νερό -βλέπε κύμα διπλανών διαδρομών- κι έχει και τη μέγιστη ορατότητα.
Αφήνει αυτή τη σκέψη προς το παρόν και αυτοσυγκεντρώνεται.
Κατεβάζει την τσάντα της απ'τις κερκίδες, στο χώρο αναμονής. Συνηθίζει τη μυρωδιά του χλωρίου, τεντώνει το σώμα, χαλαρώνει τους μύες, ρυθμίζει την αναπνοή, κλείνει τα μάτια και σκέφτεται τον αγώνα.
Αρχικά ορίζει το περιβάλλον, ακούει τους ήχους, νιώθει τον παλμό και μετέπειτα όλες οι λεπτομέρειες προστίθενται σταδιακά στο μυαλό: επαφές με το νερό, χρόνος που κυλά, πόσες χεριές, χτύπημα με τα πόδια, πόσες αναπνοές, τεχνική, ώθηση στις στροφές, βοή του κόσμου, σφυρίγματα που δίνουν ρυθμό, φωνές προπονητή που θυμίζουν το σκοπό, λαχάνιασμα και ναι, με τις τελευταίες τις δυνάμεις, να σμπαραλιάζει το ταμπλό, σαν να 'ναι ο τελευταίος της αγώνας...τερματισμός!
Κάπως έτσι συμπληρώνεται η εικόνα. Virtual reality.
Βαθιά αναπνοή. Επαναφέρει το σφυγμό. Ηρεμεί. Μα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Ξέρει τι την περιμένει, το έζησε μόλις, πριν λίγο, μέσα της.
Έχει έρθει πλέον η σειρά της, η στιγμή που περίμενε τόσο και τόσο καιρό. Ακούει το όνομα της ν'αναγγέλεται απ'τα μεγάφωνα. Παρατηρεί χαμογελαστά πρόσωπα στις κερκίδες και παίρνει ικανοποίηση. Κατευθύνεται προς την πισίνα και τη διαδρομή Νο4. Κάθεται για λίγο στην αντίστοιχη καρέκλα, ατενίζοντας και συνωμοτώντας με τον υγρό σύμμαχό της. Βγάζει τα ρούχα μένοντας μ'ένα μικρό τσίμπημα μονάχα στο στομάχι και μεγάλη ανυπομονησία. Ψυχραιμία και γερά νεύρα χρειάζεται. Δεν πρέπει να κάνει λάθη. Φτιάχνει το μαγιώ της, ισιώνει το σκουφάκι της, δένοντας παράλληλα, αρκετά σφιχτά, τα σκούρα γυαλάκια στο σοβαρό της πρόσωπο. Ο αφέτης κάνει κίνηση για να μπουν στο νερό. Βρέχει τα χέρια της γι' αρχή, μ'αυτά το σώμα της κι ύστερα με μια βουτά στην πισίνα και...βύθιση. Ανατριχιάζει ελαφρά. "Χμ, δροσερό, τέλεια" Πεταρίζει για λίγο κάτω απ'την επιφάνεια για να νιώσει τις επαφές και ανεβαίνει με φόρα επάνω για να γατζωθεί απ'το βατήρα. Ελέγχει την απόσταση ανάμεσα στα χέρια της, στα πόδια, το ύψος των πελμάτων πάνω στα πλακάκια του τοίχου και εισπνέει.
Για ένα δευτερόλεπτο λειτουργεί μόνο η ακοή.

-Λάβετε θέσεις...έτοιμοι;.....Beep!!!

Και ξαφνικά όλες οι αισθήσεις μαζί!
Πετάγεται σαν ελατήριο από τον τοίχο, σχηματίζοντας τόξο και βυθίζεται πάλι σαν δελφίνι στο νερό, λίγο πιο κάτω απ'την επιφάνεια. Κινείται τώρα γρήγορα, με δύναμη, ρυθμό, νεύρο, ψυχή, χωρίς σκέψη, με το αίσθημα του ανταγωνισμού να την κυριεύει, νιώθωντας τις ανάσες των διπλανών, με το ένστικτο για οδηγό - η λογική οδός, της έχει γίνει συνείδηση απ'τις χιλιάδες προπονήσεις άλλωστε- και το ταξίδι ξεκινά...για να εκπληρώσει το σκοπό, το προδιεγεγραμμένο της όνειρο!
Θα τα καταφέρει;

Monday, December 05, 2005

Killing time

[...]Ως αρχή του χρόνου, όπως τον μετράμε σήμερα , θεωρείται η Μεγάλη Έκρηξη του σύμπαντος, το Big Bang. Από τότε ο χρόνος κινείται προς το μέλλον σε αυτό που ονομάζεται "βέλος του χρόνου", ακριβώς γιατί έχει μόνο μία κατεύθυνση. Όσο προφανές κι αν είναι ότι ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, η σύγχρονη φυσική προσπαθεί ακόμη να αποκλείσει το αντίθετο.
Η αντίληψη που έχουμε για το χρόνο άλλαξε ριζικά χάρη στον Αλβέρτο Αινστάιν. Μπορεί να κέρδισε το Νόμπελ για την εργασία του πάνω στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, αλλά έμεινε γνωστός για τη Θεωρία της Σχετικότητας - φέτος γιορτάζονται τα 100 χρόνια από την εποχή της διατύπωσής της. Έδειξε ότι ο χρόνος είναι ακόμη μια διάσταση πλάι στις 3 διαστάσεις του χώρου και μαζί αποτελούν το χωροχρόνο. Ο χρόνος είναι σχετικός, όπως απέδειξε, κι εξαρτάται απ'το πόσο γρήγορα κινείται ο παρατηρητής. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, γιατί τότε σταματά και ο χρόνος. Η Θεωρία της σχετικότητας αποτέλεσε επανάσταση για την επιστημονική σκέψη. Ωστόσο, αναφέρεται μόνο στη φυσική των φαινομένων σε μεγάλη κλίμακα. Δεν μπορεί να απαντήσει για το τι συμβαίνει στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας ή σε επίπεδο απειροελάχιστων σωματιδίων. Εκεί, στον μικρόκοσμο, ξεκινά το επίπεδο έρευνας της κβαντομηχανικής. Ο μικρόκοσμος είναι το επίπεδο όπου όλα φαίνονται πιθανά και οι νόμοι της φυσικής που μαθαίνουμε στο σχολείο δεν αρκούν. "Εάν ένα τρένο ξεκινήσει στις 10 π.μ. για ένα ταξίδι 300χλμ. με σταθερή ταχύτητα , ξέρω να σας πω πότε θα φτάσει στον προορισμό του. Εάν με ρωτήσετε το αντίστοιχο για την κίνηση ενός ηλεκτρονίου, θα σας απαντήσω ότι δεν ξέρω πότε θα φτάσει. Στο μικρόκοσμο τα πράγματα δεν εξηγούνται απλά. Ακόμα κι ο χρόνος μπορεί να είναι αντίστροφος στις εξισώσεις. Στο εργαστήριο δεν βλέπεις, βέβαια, το ηλεκτρόνιο να γυρίζει πίσω στο χρόνο. Βλέπεις ζεύγη σωματιδίων ύλης και αντιύλης να κινούνται αντίστροφα στο χρόνο. Όταν δεις το ποζιτρόνιο, δηλαδή την αντι-ύλη της ύλης του ηλεκτρονίου, να κινείται μπροστά στο χρόνο, σημαίνει ότι την ίδια στιγμή το ηλεκτρόνιο θα κινείται πίσω στο χρόνο" περιγράφει ο κ. Νανόπουλος.
Φαινόμενα όπως αυτά οδηγούν σε ερμηνείες της κβαντικής θεωρίας που κάνουν λόγο για ταξίδια στο χρόνο. Σύμφωνα με τον καθηγητή Νανόπουλο, αυτά ανήκουν αποκλειστικά στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας: "Όπως ξέρουμε τη σχετικότητα σήμερα και με δεδομένο ότι τίποτα δεν ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός, ταξίδια στο χρόνο, στην κλίμακα του μακρόκοσμου, δεν είναι δυνατά. Εξάλλου τίθεται και το ζήτημα της αιτιότητας, δηλαδή τι θα γινόταν αν ταξιδεύαμε στο παρελθόν και εμποδίζαμε τον παππού μας να γνωρίσει τη γιαγιά μας ή ακόμα αν σκοτώναμε τον άνθρωπο που θα γινόταν παππούς μας;" Το παράδοξο των ταξιδιών στο παρελθόν παρακάμπτεται με τη νέα θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα. Η κβαντική θεωρία, και πάλι βοηθά ν'αναπτυχθεί η ιδέα ότι υπάρχει άπειρος αριθμός από μέλλοντα που πραγματοποιούνται σε άπειρο αριθμό από σύμπαντα. Έτσι, αν ταξιδεύαμε στο παρελθόν κι αλλάζαμε τον ρου της ιστορίας, θα φτάναμε σε ένα άλλο μέλλον ενός παράλληλου σύμπαντος. Ωστόσο, η ιδέα για τα παράλληλα σύμπαντα έχει μια εγγενή αδυναμία: προβλέπει ότι τα σύμπαντα αυτά δεν επικοινωνούν. " Η ίδια η θεωρία η λέει ότι τα παράλληλα σύμπαντα δεν επικοινωνούν. Επομένως συζητάμε για κάτι που δεν μπορούμε να αποδείξουμε και μένουμε περισσότερο στο επίπεδο της φιλοσοφίας, παρά της επιστήμης. Η ιδέα δεν είναι παράλογη, αλλά πρέπει να βρεθεί τρόπος απόδειξής της" τονίζε ο ακαδημαϊκός Δημήτρης Νανόπουλος. Με τις γνώσεις που διαθέτουμε σήμερα το μόνο που φαίνεται πιθανό είναι αν επικοινωνήσουμε με το παρελθόν και το μέλλον μέσω μηνυμάτων. Κάθε εικόνα που έχουμε απ'το σύμπαν είναι ένα μήνυμα απ'το παρελθόν. Όταν κοιτάμε τον ήλιο, τον βλέπουμε όπως ήταν πριν 8 λεπτά, γιατί τόσο χρειάζεται το φως να φτάσει σε μας. Αντίστοιχα, αν στείλουμε ένα μήνυμα σήμερα προς το διάστημα, οι πιθανοί αποδέκτες θα το λάβουν αρκετά χρόνια αργότερα, ανάλογα με το πόσο μακριά από τη Γη βρίσκονται. Για το λόγο αυτό πρόκειται για ένα μήνυμα που στέλνουμε στο μέλλον. Όπως εξηγεί ο καθηγητής," στην πραγματικότητα αποστέλλουμε τέτοια μηνύματα στο μέλλον με τη μορφή περιοδικών κωδικών. Εάν πιθανοί αποδέκτες έχουν νοημοσύνη, θα καταλάβουν την περιοδικότητα και θα αναγνωρίσουν το μήνυμα". Η πιο αιρετική άποψη για το χρόνο στη σύγχρονη φυσική είναι αυτή που αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη του. Ο Άγγλος φυσικός Τζούλιαν Μπέιρμπορ υποστηρίζει ότι ο χρόνος είναι αυταπάτη του ανθρώπινου νου. Η πραγματικότητα είναι μια συνέχεια από στιγμές, "τώρα-now", όπως τις ονομάζει. Σύμφωνα με τον Μπέιρμορ, η ζωή είναι μια εναλλαγή από "τώρα", τα οποία δεν χάνονται, αλλά υπάρχουν σε μια άχρονη πραγματικότητα. "Η θεωρία αυτή επιδέχεται φιλοσοφικές αναλύσεις και αφορά στην ύπαρξη μας ως Homo Sapiens. Mας χαρακτηρίζει η αίσθηση του χρόνου και η μνήμη, στην οποία στηρίχθηκε η γέννηση του ανθρώπινου πολιτισμού. Η αντίληψη που έχουμε για το χρόνο είναι ότι αυτός υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς", όπως επισημαίνει ο καθηγητής Δημήτρης Νανόπουλος.[...]


ΥΓ: Που θα μου πάει, θα μάθω να γράφω με τυφλό!
Το απόσπασμα πάλι απ'τον ταχυδρόμο είναι.
Το αποθήκευσα εδώ, το περιοδικό πάει για ανακύκλωση.
Βέβαια και τα ηλεκτρονικά σκουπίδια μολύνουν εμμέσως,
δεν είναι λύση αυτή,είτε με την παραπληροφόρηση, waste of time,
είτε με την τζάμπα_καίει_η_λάμπα, extra ακτινοβολία που εκπέμπεται
κατά την ασχολία μας με ανούσια πράγματα στον υπολογιστή...είναι κι αυτό μόλυνση αλλά έστω κάπως πιο έμμεση.

ΥΓ2: Η σκέψη που έκανα χθες ήταν ότι τρέχουμε. Τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα: δουλειές, υποχρεώσεις, σχέσεις, deadlines. Τρέχουμε, σκουντάμε, παραπατάμε,γατζωνόμαστε απ'τους τοίχους στο τούνελ του χρόνου και πασχίζουμε να τα καταφέρουμε όλα μέσα σ'ένα 24ωρο, στο μισό του 24ωρου, στο μισό του μισού. Δεν κάνουμε στάση ούτε για μια σκέψη...πως εμείς πατήσαμε το χρονόμετρο.

ΥΓ3: Παρ'όλα αυτά όπως λέει και το κείμενο απ'τον ταχυδρόμο η θεωρία περί ανυπαρξίας του χρόνου είναι αιρετική, στο χρόνο και τη μνήμη στηρίχθηκε η γέννηση του ανθρώπινου πολιτισμού, η θεωρία του κύριου Julian μπάζει ελαφρώς κι έρχονται και τα Χριστούγεννα.


ΥΓ4: Μια άλλη προσέγγιση βέβαια της θεωρίας του Julian Barbour είναι και αυτή που προσωπικά πολύ με χαροποιεί-όχι η θεωρία, η προσέγγιση.


ΥΓ5: Αυτά τα λίγα! Αύριο έχει δεκάλεπτο test στις 7.05 το πρωί ακριβώς!Θα εξεταστείτε! :P

The end of time

Κι αν ο χρόνος είναι μια αυταπάτη του ανθρώπινου νου;


.
.
.


...................μπορώ να ξυπνάω στις 12? :P