Wednesday, February 28, 2007

"H Ελληνίδα παιδί - θαύμα"



"Ονομάζεται Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθία. Στα 14 χρόνια της αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Μοντάνα στις ΗΠΑ - και έπεται συνέχεια...
H Ελληνίδα παιδί - θαύμα. Τεσσάρων χρόνων ήταν χωρίς σπίτι. Στα έξι της μπήκε στο πανεπιστήμιο. Σήμερα ονειρεύεται να αποκτήσει πτυχία στη Βιοχημεία, στην επιστήμη των υπολογιστών, στη Στατιστική, στη Φυσική, στη Χημεία και τη ρομποτική νανοτεχνολογία."


...διαβάζαμε στο Βήμα το 2005.


Πρόσφατα, σε εκδήλωση της Ελληνικής Κοινότητας στο Σικάγο,με αφορμή την ημέρα των Ελληνικών Γραμμάτων, η Προμηθέα καλέστηκε για να βραβευθεί. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν προσωπικότητες της Ομογένειας, ιερωμένοι, ο αρχιεπίσκοπος Σικάγου κλπ.

Ο λόγος για τις ευχαριστίες της όμως δεν ήταν ο αναμενόμενος...

Όλοι στην αίθουσα αρχικά πάγωσαν και στη συνέχεια με φωνές προσπάθησαν να τη σταματήσουν.
Ήταν δικές της σκέψεις, αυτά που εξέφραζε; Δικά της συμπεράσματα; Ή ήταν, όπως ειπώθηκε, "δασκαλεμένη"; Ευσταθούν αυτά που είπε ή μήπως είναι λόγια υπερβολικά, αβάσιμα και συμπεράσματα βεβιασμένα; Όπως και να'χει, η Προμηθέα σίγουρα τάραξε τα νερά και προβλημάτισε.

Το videάκι θα το βρείτε εδώ (στην αρχή έχει κάτι άσχετα)

που εγώ το βρήκα από εδώ.





I had a dream

Είδα ένα όνειρο χθες...ότι η σχολή μου είχε ανοίξει. Ότι όλοι οι καθηγητές είχαν έρθει απ'την πρώτη μέρα στο μάθημα τους και είχαμε πάρει αμέσως βιβλία από το γραφείο τους κι όχι από κάποιο βιβλιοπωλείο. Τα βιβλία μάλιστα ήταν όλα στη δημοτική. Οι αίθουσες ήταν ζεστές και καθαρές. Υπήρχαν θρανία και καρέκλες για όλους. Είχαμε κιμωλίες, σφουγγάρι, ακόμη και φωτοτυπίες μας μοίρασαν! Μετά την παράδοση πηγαίναμε στα υπερσύγχρονα εργαστήρια να κάνουμε πειράματα κι αργότερα στο υπολογιστικό κέντρο, όπου συνδιαλεγόμασταν με φοιτητές ξένων πανεπιστημίων. Τέλος περνούσαμε από τη γραμματεία, που λειτουργούσε τέλεια καθημερινά, για να δούμε τα αποτελέσματα από ένα μάθημα που είχαμε εξεταστεί. Τ'αποτελέσματα είχαν βγει αμέσως! Θυμάμαι επίσης, πως ήταν και μια βοηθός στο όνειρο λέει, που δεν είχε μεταδικότητα και ήθελε να εξελιχθεί στην ιεραρχία και η αξιολόγηση των φοιτητών δεν της το επέτρεψε. Οι υπόλοιποι καθηγητές μας ήταν πολύ καλοί. Πηγαίναν συχνά σε σεμινάρια και συνέδρια κι είχαν μεγάλο ερευνητικό έργο και πολλές εργασίες στο ενεργητικό τους. Τι υπέροχα που ήταν όλα....μέχρι που μια βόμβα κατέστρεψε ολοσχερώς τα πάντα κι έδωσε τη θέση στην απόλυτη μαυρίλα! Άνοιξα έντρομη τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου. Το βλέμμα μου σταμάτησε σ'ένα τετράγωνο μπλε πράγμα που βούιζε. Α στο καλό σου για ξυπνητήρι! :(

Thursday, February 22, 2007

Πολιτικό ημερολόγιο;

Διατηρεί ο Βενιζέλος blog απ'τον Νοέμβριο ? Κι εγώ που ζω; Ενθουσιάστηκα τώρα! Μη μου πείτε ότι γίνεται και πραγματικός διάλογος, θα τρελαθώ! Άντε με το καλό κι άλλοι πολιτικοί μας, βλέπε Γιαννάκου, Αλογοσκούφη, Πάγκαλο, να συνεχίσουν στο δρόμο που χάραξε...νομίζω ότι θα εμπνεύσουν πολύ σουρεάλ (εώς και δημιουργικές!) συζητήσεις. Αρκεί να απαντούν οι ίδιοι και να μη μιλούν σαν εκπρόσωποι τύπου, με ξύλινη γλώσσα, γενικότητες και συνεχείς παραπομπές:"γι'αυτό έχω απαντήσει εκεί, για το άλλο έχω απαντήσει παρά εκεί" κλπ. Μακάρι, μακάρι...αν και πολύ αισιόδοξη με κόβω για το αν αυτό θα επιφέρει κάποιες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.


ps: Βλέπω αυτή τη στιγμή τον Αλογοσκούφη στην tv, που προσπαθεί να καλύψει την γκάφα του με το ΑΕΠ. " Δε χρειάζεται υστερία, όπως πληρώναμε τα χρέη μας τις προηγούμενες χρονιές, έτσι και φέτος, ε θα πληρώσουμε κάτι παραπάνω."
Καμιά υστερία κύριε Αλογοσκούφη μου, μια χαρά ήρεμοι είμαστε. Έχω δε μια καλύτερη ιδέα να προτείνω...να πληρώστε εσείς τα παραπάνω!! Τι ανάγκη έχετε; Ζείτε σε μια πολύ πλούσια χώρα!!!

Tuesday, February 20, 2007

5 unusual things

Μετά από πρόσκληση του Νικόλα, συνεχίζω:

  1. Μ’ επηρεάζουν αρκετά τα βιβλία και οι ταινίες στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, τουλάχιστον πρόσκαιρα, δηλαδή την περίοδο που διαβάζω το βιβλίο ή 1-2 μέρες αφού έχω δει την ταινία.
  1. Στο μπάνιο δεν τραγουδάω, μ'αρέσει όμως να έχω τέρμα τη μουσική!
  1. Όταν ήμουν μωρό, όλοι έλεγαν στη μητέρα μου, όταν με έβλεπαν, ότι ήμουν ένα πανέμορφο, αξιολάτρευτο αγοράκι! Έτσι λοιπόν, φοράω σκουλαρίκια στ’ αυτιά μου από τότε που ήμουν μόλις λίγων μηνών!!!
  1. Έχω κερδίσει αγωνιστικό ποδήλατο σε κλήρωση.
  1. Μικρή χάθηκα στον Κίσαβο μαζί μ’άλλα 2 άτομα. Ο κυνηγός που βρήκαμε τυχαία, μας ενημέρωσε πως αν παίρναμε λάθος μονοπάτι, θα καταλήγαμε μεζεδάκια στην κοιλιά αγριογούρουνων. Μπρρρ!
Παραπέμπω το μπαλάκι στους:

vampiria
dark maiden
crazy monkey
panic room
kogi


...καλή συνέχεια! :)

Monday, February 19, 2007

Περιμένοντας στην ουρά… για λαγάνα!


Ξεκινάω πρωινή πρωινή, χαρωπή και ξενυχτισμένη, για λαχταριστή λαγάνα! Έχω ανακαλύψει έναν καταπληκτικό ξυλόφουρνο στην άλλη άκρη της πόλης, οπότε ξεκινώ απ’ τις 8.00 π.μ.! Ναι, το έχω βάλει σκοπό. Φέτος θα προλάβω ν’ αγοράσω! Στο διάβα μου χαιρετάω τις καθαρίστριες του Δήμου και τα περιστέρια της πλατείας με παίρνουν ξυστά στο κεφάλι. Πλησιάζω. Ο στόχος είναι κοντά. Ταχυπαλμία. Απ’ την αγωνία ή απ’ την αυπνία είναι;

… επ; τι γίνεται εδώ; Κάτι φοβερό πρέπει να’ χει συμβεί! Τόσος κόσμος μαζεμένος! Πλησιάζω περισσότερο, υπερνικάω τον αστιγματισμό μου και….ω θεέ μου! Όλος αυτός ο κόσμος περιμένει για λαγάνα! Ώστε γι’ αυτό δεν έβρισκα ψίχουλο τις προηγούμενες χρονιές! «Καλά ρε, άλλη δουλειά δεν έχετε να κάνετε πρωί, πρωί!» λέω από μέσα μου και στήνομαι στην ουρά.

Στην ουρά του ενός οικοδομικού τετραγώνου…

Κύριος με δερμάτινο: Τι ρεζιλίκια είναι αυτά;

Ξανθιά κυρία: Λες και περιμένουμε στην ουρά με το κουπόνι!

Παππούλης: Πω πω, αυτός εκεί κοίτα πόσες παίρνει!

Γκριζομάλλα κυρία: Βουλγαρία, Βουλγαρία, τι περιμένεις!

Κύριος με δερμάτινο, παρατηρώντας παιδικό μπιλιάρδο σε διπλανή βιτρίνα με παιχνίδια: 4.500 ευρώ;;;!!!

Ξανθιά κυρία: Αχ όλα πια τα’ χουν κάνει απλησίαστα!

Πετάγομαι εγώ: 45 λέει.

Κύριος με δερμάτινο: Τι λες, αφού έχει μηδενικά. Το βλέπω, έχει μηδενικά.

Εγώ: Έχει κόμμα πριν τα μηδενικά.

Κύριος με δερμάτινο: Για να δω! (Στιφογυρίζει μέχρι να δει την τιμή του παιχνιδιού απ’όλες τις οπτικές γωνίες.) Τώρα που το λες, κάτι πρέπει να’χει πριν τα μηδενικά!

Παππούλης: Θα σβήστηκε το κόμμα απ’τον ήλιο.


2 κυρίες 5 βήματα πιο κάτω…

Στρουμπουλή κυρία: Χαλβά πήρες;

Πιο στρουμπουλή κυρία: Απ’όλα τα είδη! Με φυστίκι, με αμύγδαλο, με κακάο, με μέλι…!

(Στρουμπουλή κυρία, αποσβολωμένη.)

Ξαφνικά, γιουχαίσματα. Τι έγινε ρε παιδιά; Έχασα κάτι; Με πήρε ο ύπνος στην ουρά;

Κύριος με δερμάτινο: Ο λαός λέει, σαν είσαι παπάς, με την αράδα σου θα πας, αλλά αυτός απ’ ότι φαίνεται…

Ξανθιά κυρία: Τελευταίος ήρθε, πρώτος έφυγε!

Παππούλης: Θα έχει να ψάλλει στην εκκλησία.

Γκριζομάλλα κυρία: Τι να ψάλλει, εγώ συνταξιούχο τον κόβω!

Α, μας έκλεψε τη σειρά ο παπάς, σκέφτομαι. Α ρε παππούλη, περασμένα μεγαλεία. Παλιά θα σου φιλούσαν και το χέρι. Τώρα, ούτε ψίχουλο δε θα σου αφήναν. Θα λέγανε τα ίδια άραγε αν ήσουν ο Ζαγοράκης; Τι τα θες, άλλοι καιροί, άλλα έθιμα!

Πλησιάζοντας στον γκισέ…

Παππούλης: Πόσο έχει η λαγάνα;

Φουρνάρισσα: 2,20.

Γκριζομάλλα κυρία: Φωτιά και λάβρα!

Επόμενη πελάτισσα, εγώ. Πόσες να πάρω; 1; 2; Λέω να πάρω 2. Νομίζω φτάνουν 2. Κοιτάω πίσω μου. Καλά, η ουρά έχει φτάσει 50 μέτρα! 3 θα πάρω. Το πολύ πολύ να περισσέψει και μία. Φτάνω επιτέλους στον γκισέ.

Εγώ: 4 λαγάνες παρακαλώ!

(Το λες και κατοχικό σύνδρομο…!)

Wednesday, February 14, 2007

Κλειστά Πανεπιστήμια...

Σ’ έναν κόσμο που τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, έναν κόσμο υπερπληροφόρησης και παραπληροφόρησης, τα ελληνικά πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά. Η εικόνα των άδειων αμφιθεάτρων είναι κάτι παραπάνω από θλιβερή. Οι φοιτητές υποτιμούνται. Αξίζει τον κόπο; Ποιος θα το πει; Ποιος έχει καθίσει αλήθεια να σκεφτεί, πώς μπορεί να βελτιωθεί η παιδεία των Ελλήνων; Ποιος ενδιαφέρεται και μιλά ανιδιοτελώς; Ποιος μπορεί να διατυπώσει μια δική του, πρωτότυπη ιδέα;

Παντού ακούμε φερέφωνα κομμάτων και ηλεκτρονικών δημοσιογράφων. Αναρωτιέμαι αν είναι οι κατάλληλες πηγές αυτές, όταν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στην τηλεόραση ενδιαφέρονται για τα νούμερα της AGB, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κι οι περισσότεροι πολιτικοί ξεχνούν τα οράματά τους, απ’ τη στιγμή κιόλας που κάθονται στην υπουργική καρέκλα.

Δυστυχώς, οι μεταρρυθμίσεις κατ’ εμέ, περιορίζονται συνήθως στο να ικανοποιήσουν την ανάγκη ενός πλασματικού κυβερνητικού έργου, ρουσφετιών και μίζας, έχοντας, κατά το δυνατόν, παράλληλα, μικρό πολιτικό κόστος. Αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα, πρόσκαιρες, προβληματικές και δαπανηρές λύσεις. Ο λαός τελικά εγκλωβίζεται και φτάνει πάντα έσχατος και θύμα.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, ακούμε κόσμο συνεχώς να παραπονιέται, πως φορολογείται για την παιδεία, οπότε και απαιτεί τα πανεπιστήμια να είναι ανοιχτά. Ναι, σωστά, να είναι ανοιχτά. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες όμως;

Ανοιχτά πανεπιστήμια καταρχάς, σημαίνει, πως η πλειονότητα των φοιτητών θα σταματήσει τις διακοπές της και την στάση αδιαφορίας της και θα κατέβει στις συνελεύσεις να ψηφίσει κατά της κατάληψης.
Ανοιχτά πανεπιστήμια σημαίνει αποδοχή της αναθεώρησης του άρθρου 16.
Αναθεώρηση σημαίνει, πως στο Σύνταγμα, η λεξούλα «δημόσια», μπροστά απ’ το «παιδεία», θα εξαφανιστεί κι ότι θ’ ανοίξουν καταπληκτικά ιδιωτικά πανεπιστήμια ή θ’ αναγνωριστούν τα ήδη υπάρχοντα κολλέγια (π.χ. αμερικανικών, βρετανικών συμφερόντων κλπ).

Δεν κοροϊδεύω λέγοντας «καταπληκτικά». Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια πιθανόν να είναι πολύ καλύτερα από τα υποχρηματοδοτούμενα δημόσια, ειδικά αν απορροφήσουν τα καλύτερα στελέχη του δημοσίου, πράγμα πολύ πιθανό, αν τα τελευταία δελεαστούν με καλύτερες αμοιβές.

Οπότε, με το φτωχό μου μυαλουδάκι, συμπεραίνω, πως ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να φορολογείται για την παιδεία, αλλά λόγω του υποβαθμισμένου δημόσιου τομέα, θα στέλνει τα παιδιά του, απ’ το υστέρημα του ίσως, σε ιδιωτικά σχολεία και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τότε, ίσως αναρωτηθεί ξανά, ότι τζάμπα φορολογείται για τη δημόσια παιδεία, διότι έργο εκεί δεν παράγεται κι αναγκάζεται έτσι, ν’ απευθύνεται στον ιδιωτικό τομέα. Ήδη τα ποσά που δίνονται στα φροντιστήρια και γενικότερα την παραπαιδεία, είναι γνωστό, πως είναι πολύ υψηλά.

Δε θα ‘πρεπε λοιπόν ν’ αναρωτηθούμε, πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση; Πώς θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε την δημόσια εκπαίδευση εξ’ολοκλήρου, απ’ την πρώτη κιόλας βαθμίδας της; Από τη βάση της παιδείας και της μόρφωσής μας; Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η λύση; Δε γνωρίζω. Νομίζω όμως, πως είναι σαν να επισκευάζουμε τη στέγη σ’ ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Από την άλλη βέβαια, ακούμε πολλούς γονιούς φοιτητών στο εξωτερικό να επαίρονται για τα ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να περηφανεύονται για τις εκεί συνθήκες.

Οι γονείς, σ’ αυτήν τη περίπτωση, πληρώνουν δίδακτρα για τις σπουδές των παιδιών τους, επιπλέον χρήματα για τα συγγράμματα και τη διαμονή τους και οι φοιτητές παρ’όλα αυτά, αν κριθούν ανεπαρκείς, αποπέμπονται. Πειθαρχημένο και αποτελεσματικό σύστημα. Αναρωτιέμαι όμως, πόσοι από αυτούς τους γονείς θα έστελναν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, αν εκείνα επιτυγχάνανε να εισαχθούν σ’ ένα καλό ελληνικό δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, σε σχολή της επιλογής τους. Έχω την εντύπωση πως η απάντηση είναι, ελάχιστοι.

Ας επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό μας ερώτημα… Τα πανεπιστήμια είναι κλειστά. Αξίζει τον κόπο; Ποιος θα το πει; Ποιος έχει καθίσει αλήθεια να σκεφτεί, πώς μπορεί να βελτιωθεί η παιδεία των Ελλήνων; Ποιος ενδιαφέρεται και μιλά ανιδιοτελώς; Ποιος μπορεί να διατυπώσει μια δική του, πρωτότυπη ιδέα;

Σκέφτομαι, συνδιαλέγομαι, αμφισβητώ. Δεν κρύβω, πως οι σύμμαχοι με προβληματίζουν ίσως και περισσότερο, απ’ τους εχθρούς του φοιτητικού αγώνα…

Υγ: Ειρωνικό. 14 Φλεβάρη κι οι νέοι να φλερτάρουν πιο έντονα από ποτέ, με το ρόλο του άνεργου πτυχιούχου…