Wednesday, August 27, 2008

Άγιε μου Φανούριε!

Έφαγα τον τόπο! Μισή μέρα έψαχνα. Στο τραπέζι δεν ήταν, στον καναπέ δεν ήταν, στη βιβλιοθήκη δεν ήταν, στο κρεβάτι δεν ήταν, στο μπαλκόνι δεν ήταν, στα σκουπίδια όχι, στα άπλυτα τίποτα, στο ψυγείο ούτε, στην κουζίνα μπα….εεε που στα κομμάτια είχα βάλει το τηλεκοντρόλ;! Αποκοιμήθηκα απογοητευμένη και πεπεισμένη πως την επόμενη μέρα θα γίνει η μοιραία συνάντηση. Δε ζω και σε παλάτι με 25 δωμάτια!

Την επόμενη το πρωί το βάρβαρο ξυπνητήρι έκανε πάλι τη δουλειά του. Πάνω στην προσπάθεια μου, ψηλαφώντας και με μισόκλειστα μάτια, να το βρω στο κομοδίνο και να του δώσω ρεπό για το υπόλοιπο της ημέρας, έπιασα κάτι…που έμοιαζε με τηλεκοντρόλ! Ε δεν το πιστεύω!! Το τηλεκοντρόλ!

Αδυνατώντας να πιστέψω ότι την προηγούμενη μέρα ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν το έβλεπα και κάνοντας σκέψεις περί υπνοβασίας και υποσυνειδήτου, σύρθηκα μέχρι το σαλόνι, όπου και άνοιξα μισοκοιμισμένη την tv.
Κουμπάκι 5, Ant1, πρωινή ενημερωτική εκπομπή, τρέχον θέμα: «Η τέλεια συνταγή για φανουρόπιτα» !!! Χαχαχαχαχα! Άγιε μου Φανούριε, μεγάλη η χάρη σου!

Thursday, August 21, 2008

Τα νεύρα μου

Όποιος ανοίγει τους λογαριασμούς μου, ας του πληρώνει κιόλας.

Κατινάρες...

Sunday, August 10, 2008

Ένα γιόμα που'βρεχε, γιόμα θερινό.




Έχετε πάει Αστυπάλαια; Δεν ξέρετε κατά που πέφτει; Ούτε εγώ ήξερα πριν πάω. Καλά, βέβαια σ’αυτόν τον τομέα, της γεωγραφίας, δεν εκφράζω και το μέσο όρο.
Είναι λίγο συγκεχυμένα τα όρια των διαφόρων περιοχών, πόλεων, κρατών στο μυαλό μου. Το λες και κομμουνιστική αντίληψη :P

Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Είναι κοντά στις Κυκλάδες, αλλά ανήκει στα Δωδεκάνησα. Σας τη συστήνω, με επιφυλάξεις. Αν ψάχνει κανείς κοσμικότητες, τρελό nightlife, reserve ξαπλώστρες, απέραντες αμμουδερές παραλίες με κοκκοφοίνικες και άπειρα μαγαζάκια αναμνηστικών να επενδύσει τον οβολό του, έπαιξε κι έχασε.

Η Αστυπάλαια είναι νησί μυστήριο. Σε σχήμα πεταλούδας, με δρόμους κακοτράχαλους να διατρέχουν τα φτερά της και πράσινο σε έλλειψη, νομίζει κανείς πως θα βαρεθεί να ακούει τα βήματά του και τελικά τρώει τη σκόνη της.

Θες η ζεστασιά των ντόπιων που μοιράζονται απλόχερα μαζί σου τα μυστικά του νησιού, από τις παραδεισένιες παραλίες στις Κουνούπες και τον Κουτσομύτη, το μπλε λιμανάκι, τα καμινάκια και το τζανάκι, μέχρι το ψάρι που μόλις έβγαλαν απ’τα δίχτυα ή τη διεύθυνση απ’το καλύτερο γλυκατζίδικο της περιοχής στη σκιά του κάστρου, σε σκλαβώνουν, αφήνοντας σε να την ονειρεύεσαι, κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια στο αστικό τοπίο…


Και μιας που τ’αναφέραμε, τι τοπίο είναι αυτό στο ολυμπιακό Πεκίνο;
Ο ουρανός της ολυμπιακής εκεχειρίας καλυμμένος από τα πυρά Ρώσσων και Γεωργιανών. Η ντόπα-αλεξίπτωτο, όλο να μας εκπλήσσει. Η ατμόσφαιρα μολυσμένη εκτός από ηλεκτρισμένη. Τα φύκια στα καλύτερα τους, πιο υπέρβαρα κι από Ελληνόπουλα και κερασάκι στην τούρτα οι Έλληνες χοντρούληδες ανταποκριτές, να κριτικάρουν τις πεσμένες ελληνικές επιδόσεις.

Πέσε εσύ στην πισίνα με τους speedoκαρχαρίες ρε αν είσαι μάγκας! Που μου κρίνεις με ευκολία πίνοντας τη φραπεδούμπα σου ότι δεν πήγε καλά ο τάδε Έλληνας αθλητής, ο οποίος έχει φτύσει αίμα, χωρίς αργίες, στάσεις, απεργίες και χορηγίες, να προκριθεί στους αγώνες!


Κι αν θίχτηκες, μπαρντόν, αλλά δε φέρω ευθύνη.
Ό,τι θέλω θα λέω. Εξάλλου…λογοκρισία δεν έχουμε;


ps: Συγχαρητήρια και στο μπλογκοαγαπημένο Λιτσάκι που μαθαίνω θα γίνει σήριαλ! Άσχετο!