Καλειδοσκόπιο

Έρχεται η μέρα, που η πραγματικότητα σε ξεπερνά. Δε σε ρωτά.

Σα σαπουνόφουσκες σκαν οι πομφόλυγες, μέσα στα μάτια σου και σε τσούζουν.

Στήριγμα ψάχνεις, για να πιαστείς, μες στη θολούρα.

Σκιές περνούν, σε χαιρετούν και σε κουράζουν.

Χέρι απλώνεται και το αρπάζεις, δεν εξετάζεις.

Σφιχτή αγκαλιά, ζεστά φιλιά, δεν ανασαίνεις.

Αναερόβια χαμογελάς, κατασταλάζεις:

“Δεν είναι σαπουνόφουσκες αυτό, καλειδοσκόπιο!”

Γλυκιά ζωή, χρωματιστή, με μεταλλάσσεις.

Where is the way out ?

[...]Βλέπεις τώρα τη νέα γενιά ν'απορεί για τις πλάνες, γελά για τη αφροσύνη των προγόνων της και δεν μπορεί να δει πως το χρονικό που ακτινοβολεί μπρος στα μάτια της, είναι χαραγμένο με πύρινες φλόγες, πώς κάθε γραμμή του είναι μια φωνή και πως από παντού χυμά ο διαπεραστικός κύκλος του πάνω της. Όμως γελά η νέα γενιά και μ'αυτοπεποίθηση, περήφανα, αρχίζει να πέφτει σε μια σειρά από καινούριες πλάνες, για να γελάσουν αργότερα και οι δικοί της απόγονοι.[...]
(Dead Souls, N. Gogol, Vol.II, Chapter X)*photo